Branden in Varanasi

Van het ene Walhalla zijn we vertrokken naar het andere, namelijk Varanasi. De belangrijkste stad van het Hindoeïsme, gelegen aan de Ganges a.k.a. de Ganga.
We vertrokken vanuit Gaya om 5 uur 's ochtends met de trein. Dit keer waren we op tijd geweest met boeken en lagen dus 2AC. Met z'n tweeën een eigen coupé met keurig opgemaakte bedjes. Heerlijk geslapen tot aan Varanasi station. Stukken beter dan onze eerste ervaring met de trein.
We waren in Varanasi de trein nog niet uit of er kwam gelijk al iemand op ons af die ons wel met de tuctuc naar een goed hotel zou brengen. Omdat we inmiddels wel wisten dat we toch niet van zo iemand af konden komen gingen we maar met hem mee. Met zijn tuctuc crosten we door de smalle straatjes van Varanasi om uiteindelijk uit te komen bij een hotelletje waar Gosse en ik in eerste instantie onze vraagtekens bij hadden. De tuctuc chauffeur was natuurlijk vriendjes met de eigenaar, dus die had in geuren en kleuren over dit hotel aan ons zitten vertellen. De manager liet ons wat kamers zien, maar wij hadden natuurlijk hoge eisen. We wilden wifi en een tv op de kamer. Wifi in the room was helaas niet possible, dus we wilden eigenlijk alweer rechtsomkeer maken, toen de manager met een laatste aanbod kwam. Aangezien de wifi alleen op het dak werkte, omdat daar het restaurant zat, dacht hij dat we misschien op de verdieping daar onder wel de wifi konden ontvangen. Dit was het geval, dus wij waren tevreden.
Prima kamertje met tv en wifi. Helemaal mooi.

Vervolgens hebben we een klein beetje sightseeing gedaan. Niet te veel, want we hadden nog genoeg dagen. Terug in het hotel hebben we op het dak avond gegeten en zijn vervolgens een filmpje gaan kijken.
De volgende morgen aan het ontbijt kwam een van de medewerkers van het hotel naar ons toe met de vraag of we misschien naar de winkel van zijn broer wilden gaan. Die verkocht alibaba broeken en wat typisch Indiase kleding. We waren op een ketting en armbandje na nog niet echt geïntegreerd in de gewoontes en kledingdracht van de Indiase bevolking, dus het antwoord was ja.
Na het ontbijt werden we door hem meegenomen naar het winkeltje. Zijn broer was erg enthousiast en haalde dan ook letterlijk en figuurlijk alles uit de kast om ons wat te verkopen. Zoals te zien op de foto's is dat hem ook gelukt. Nog geen klein kwartier later stonden we alweer buiten, alleen in totaal andere kleren. We gingen terug naar het hotel om onze Nederlandse kleren te droppen. Vanaf het hotel was het nog geen 5 minuten lopen naar de Ganges. Door kleine straatjes en smalle steegjes kwamen we uit bij deze immense rivier. Na een stuk gelopen te hebben kwamen we bij de eerste plek waar mensen gecremeerd worden. Op het moment dat wij langs kwamen branden er ongeveer vijf vuren. Op een kleine afstand gingen we zitten kijken. Het is openbaar en iedereen kan en mag het zien. Het enige wat je absoluut niet mag doen, ook al is de verleiding heel groot, is foto's maken. (Hans!)
In het hindoeïsme is karma heel belangrijk. Als je een goed karma hebt word je niet gereïncarneerd. Wat dus betekent dat je ergens in een hemel mag blijven chillen. Heb je een slecht karma, dan moet je terug naar aarde om in je volgende leven een beter karma op te bouwen. Dit is ook de reden waarom de god Ganesh, zoon van Shiva, de populairste god is in India. Ganesh is namelijk de god van de Karma. Aanbid je deze god, dan zal je karma goed zijn en word je slechte karma vergeten.
Terug naar Varanasi. Namelijk als je sterft in Varanasi is dat ook goed voor je karma. Vanuit heel India komen dan ook oudere mensen naar Varansi toe om hun laatste adem uit te blazen. De eigenaar van het hotel waar we slapen vertelde over een vrouw die al 35 jaar in Varanasi wacht, totdat het ook haar tijd is om te gaan. Deze inmiddels 109 jaar oude vrouw wast zich nog steeds elke dag in de Ganges, want tja dat is ook goed voor je Karma.
Maar ik was gebleven bij Gosse en ik vlakbij de crematie plaats. De vijf vuren brandden volop. Het was een vreemd gezicht. Iedereen stond er naar te kijken, maar niemand leek echt te treuren. Dit heeft ook een reden. Op het moment dat het lichaam verbrand wordt verlaat de ziel het lichaam. Deze kan, volgens de Indiërs, niet de aarde verlaten als iedereen treurt. Daarom zijn er ook nooit vrouwen en of kinderen aanwezig bij de crematies. Er wordt geen traan gelaten.
Ik zal niet in detail treden over hoe de lichamen verschroeien in het oplaaiende vuur, maar het is vreemd om twee voeten uit een brandende stapel hout te zien hangen.
Na hier een tijdje gekeken te hebben gingen we door. Overal vroegen mensen of we een boottocht wilden maken, een sieraad wilden kopen of misschien een massage wilden. Dat laatste wilden we wel.
Ze konden ons ook nog scheren, dus dat was helemaal mooi meegenomen. Liggend op een doek op de straat kregen we een fullbody massage. Heerlijk.
Na het scheren en de massage zijn we verder gelopen. Op een wat rustiger plek waren een paar jongens cricket aan het spelen. Daar zijn we even gaan zitten en gaan kijken. Wat een onmogelijke sport is dat zeg. We begrepen er de balle van. Ze vroegen nog of we mee wilden doen, maar helaas moesten we door met onze verkenningstocht door Varanasi.
Op naar de tweede crematie plek. Deze was stukken groter dan de eerste plek en hier branden dan ook 20 vuren in plaats van vijf. Per vuur gebruiken ze ongeveer 300 kilo hout. Ze gaan 24 uur per dag door, dus daar gaat een hoeveelheid hout doorheen waar Ikea jaloers op kan zijn. Na toch stiekem een fotootje te hebben gemaakt zijn we terug gelopen. Op de terugweg nog snel wat meer armbandjes en kettinkjes ingeslagen. Terug bij het hotel weer lekker op het dak gegeten en in onze kamer een filmpie gekeken.
Vandaag sluit ik af met een uitspraak van een van de hotel medewerkers.
India is like LSD. You can have a good trip or a bad trip, but you certainly got a trip.
Ik ga er weer vandoor!!
Op naar Delhi!!