Koreanen

Vandaag afscheid genomen van de kids. De twee weken zijn voorbij gevlogen. Over een weekje land ik alweer in ons koude kikkerlandje, en wat ga ik het hier missen. Ik heb in de laatste verslagen mijn best gedaan om een goed beeld voor jullie te schetsen van hoe het er in india aan toe gaat, maar je moet hier zelf geweest zijn wil je dat alles echt kunnen begrijpen. Het is zo totaal anders dan het beeld wat jullie nu waarschijnlijk hebben. Het is prachtig maar ook vermoeiend. Daarom zal ik ook wel blij zijn als ik weer thuis ben. Rust en regelmaat is wat ik gemist heb. En tjonge wat heb ik zin in een goed feestje met vrienden en gezelligheid.
Maar nu ben ik nog hier en zal ik ook van dit laatste weekje ultiem genieten. Zaterdag vertrek ik vanuit Jodhpur met de trein naar Jaipur. Schijnt ook mooi te zijn en het is onderweg naar Delhi, dus dat is mooi mee genomen. In Jaipur zal ik twee dagen spenderen en vervolgens door naar Delhi, waar ik de 28ste om 2:05 het vliegtuig in zal stappen om terug te vliegen naar Nederland.
Afgelopen weekend ben ik met m'n Koreanen naar de woestijn geweest. Melig. Het ene moment zit je in het drukke, Jodhpur omringt door duizenden mensen en het andere moment zit je in de woestijn met 7 Koreanen, 6 Indiërs, 2 honden en 8 kamelen. "Zeven Koreanen?" hoor ik u denken. Ja zeven ja. We gingen met kamelen op safari en laat het nou zo zijn dat er nog vier andere Koreanen waren die ook mee gingen. Een groot Koreanen feest dus. En dat heb ik gemerkt. De vier Koreanen die ook mee gingen spraken namelijk nog 10x slechter Engels dan de mijne. Dus er werd constant koreaans gepraat en ik zat erbij en keek ernaar. Soms zei er eentje: "lets talk english that's nice for Andor". Maar dat hielden ze dan 5 minuten vol en dan werd er weer gekletst in die onmogelijke taal waar geen touw aan vast te knopen is. De kamelen safari en de woestijn stelden niet echt veel voor. We hebben al met al denk ik een half uur op een kameel gezeten en de woestijn was drie bergjes zand omringt door een windmolen park. Nu waren we al gewaarschuwd dat het niet veel zou voorstellen, dus de teleurstelling viel mee. Wel een prachtige zonsondergang en een maansopkomst gezien, dat was leuk.
U vraagt zich vast af hoe ik het in godsnaam heb volgehouden met al die Koreanen. Nou dat is simpel. Bier. We hadden wat bier besteld en dat hebben we dan ook bij een kampvuurtje genuttigd. De Koreanen werden wat losjes en probeerde wat meer engels te praten. Ze leerden me een typisch koreaans drankspelletje terwijl de Indiërs wat aardappelen voor ons pofte. Ik vertelde over het leven in Nederland en ze luisterde verwonderd. Of dat nou was omdat ze mijn engels niet begrepen of omdat ze het echt wonderbaarlijk vonden weet ik niet. We zongen de enige drie westerse liedjes die ze kenden en genoten van de volle maan en sterrenhemel. Al met al toch nog een best geslaagd avondje. De volgende dag werd ik niet wakker door de zon die opkwam, maar door het gesmak van de Koreanen. De Indiërs hadden ontbijt gebracht en de Koreanen zaten zich vol te vreten. Wat is dat smakken trouwens een vreselijke gewoonte. Ze doen het allemaal zonder schaamte en ik irriteer me er kapot aan. Maarja, ik hou het maar op cultuurverschil. Nadat ook ik met houten tanden een taai wit broodje met "jam" naar binnen had gewerkt was het tijd voor de terugreis. De kamelen werden opgetogen en wij erop gehesen. Voor de eerste tien minuten is zo'n kamelen ritje leuk, maar al gauw gaat alles pijn doen en heb je t gevoel dat je nooit meer kinderen zal kunnen krijgen. Het verbaasde me dan ook dat er een stel kamelen met Indiërs erop langs kwamen galopperen. Onze kamelen waggelden rustig en dat deed al pijn, laat staan als zo'n beest er een beetje vaart achter zet. Afin, na een tocht van een kleine drie kwartier kwamen we aan bij de jeep die ons terug zou brengen naar de begin plek van de safari. Hier konden we douchen en dat was op dat moment het enige wat ik wilde, dus ik vond het helemaal mooi. Op de heenreis van Jodhpur naar Jaiselmer(de naam van het stadje in de woestijn) hadden we in een heerlijke sleepersbus gezeten met comfortabele stoelen en een dekentje. 300km Lang lekker geslapen. Dit koste slechts 600 rupees. Dat is om precies te zijn €7,06. Dus ik dacht lekker met dezelfde bus terug te gaan, want voor een afstand van 300km is dat echt geen geld. Maarrrrr die ROT Koreanen vonden het way to expensive. Naja zo zeiden ze het niet. Het enige wat eruit kwam was: "expensive, expensive". Ik had 1000x gezegd dat een goedkopere bus verschrikkelijk zou zijn, maar luisteren ho maar. Ze wilde per se met een goedkopere bus. En wat heb ik er achteraf spijt van dat ik niet lekker in m'n eentje met de duurdere bus ben gegaan. WANT dames en heren, de bus zat propvol, we zaten op stoelen waarvan de leuning niet naar achteren kon, beenruimte á la Indiër en het raam kon niet dicht. Zeven uur lang heb ik met een chagerijnige kop voor me uit gestaard. En dan durfden die Koreanen ook nog te vragen of ik alsjeblieft op de plek naast de indische man wilde gaan zitten, omdat ze zich anders geïntimideerd voelde. Ahh irritatie ten top. Maar goed aan alles komt een eind, zo ook aan deze busreis. Toen we de bus uitstapten kwamen er gelijk alweer tientallen mannetjes op ons af voor de tuctuc terug naar het guesthouse. Ik had een beetje onderhandeld met een van de mannetjes en we konden voor 100 rupees op de stoep van het hotel worden afgezet. Toen de Koreanen zeiden dat ze dat te duur vonden en liever nog even verder wilden kijken had ik het gehad. Ik ben in de tuctuc gaan zitten en heb gezegd: "Of jullie stappen nu in, of ik ga alleen." Geschrokken haastten ze zich de tuctuc in en konden we eindelijk terug naar het guesthouse. Terug bij het guesthouse ben ik gelijk m'n bed in gestapt.
Al met al een enerverend weekend vol avonturen en irritaties. En begrijp me niet verkeerd. Ik irriteer me niet altijd aan de Koreanen, gewoon het grootste deel van de tijd.


Hiieehooii en de balle!