dag 1

Vertrokken vanaf Schiphol Amsterdam op 4-01-2014. Om kwart over 7 ging onze eerste vlucht naar Frankfurt, om vanuit daar om 10:10 door te vliegen naar Chennai, India. De reis verliep helemaal prima. Een leuk filmpje gekeken, lekker geslapen en natuurlijk wat vliegtuig voedsel naar binnen gewerkt. Op Chennai airport aan gekomen rook het zodra we het vliegtuig uit kwamen al gelijk anders. Het vliegveld zelf zag eruit zoals schiphol er waarschijnlijk 30 jaar geleden uitzag, maar dan nerger. In het vliegtuig hadden we een heel formulier ingevuld met al onze gegevens en visum nummers. Deze moesten we vervolgens laten zien aan de immigratie dienst. Stelt helemaal niks voor. het boeit ze hier niet zo veel. Ze bekijken het eventjes, scannen je paspoort, zetten 2 stempels, schudden met hun hoofd en je mag doorlopen. Het zelfde voor de "douane". Je gooit je handbagage Op een band. Je hoeft je riem niet af te doen en je telefoon niet uit je zak te halen. Of het apparaat nou bliept of niet, they don't care.
Vervolgens de bagage ophalen. Wij hadden natuurlijk weer het geluk dat onze tassen als aller laatst, en dan bedoel ik ook echt aller laatst, de band af kwamen rollen. Afiin, we waren nu officieel in India met bagage en al. Hartstikke mooi, maar nu nog opzoek naar die ene Indiër met een briefje waarop mijn naam vermeld zou staan. Na heel wat naamboordjes gezien te hebben kwamen we uiteindelijk een Indiër tegen met een naamboordje: "amdorpq Santperk" of iets in die richting. Geweldig. Onze bagage werd voor ons gedragen en we werden meegenomen naar een busje. Bagage achterin en gaan met de banaan. Er reisde ook nog een andere hotelgast met ons mee. Terwijl we onze ogen uitkeken en wat praatte met elkaar draaide deze andere hotelgast zich om en zei de volgende woorden; "hoor ik daar nou Nederlands?" Het is ongelofelijk maar waar, je komt er ook niet vanaf van die Nederlanders. Ze zitten overal.
In dit geval totaal niet erg want dit stelde Gosse en mij wel op ons gemak. Eenmaal bij het hotel aangekomen nodigde hij ons uit voor een rood wijntje op zijn kamer. Hij kwam namelijk net uit Bangkok en had van daar een lekker wijntje mee genomen. Het was een man van een jaar of 60, zijn naam was Hein. En terwijl Gosse en ik aan het genieten waren van dit heerlijke Bankokse wijntje begon Hein te vertellen. Hij was overal geweest en had overal gewoond. Onwijs veel geld verdiend, maar ook met geen cent geleefd. En boven al, hij was verliefd op India. Hij heeft ons dan ook enorm veel kunnen vertellen en heel wat tips mee gegeven. Fantastisch om op dag één gelijk al zo iemand tegen te komen.

Vanochtend opgestaan en naar de receptie om te betalen. Vervolgens gevraagd waar het station was en of ze misschien een taxi konden regelen om er te komen. "no no no station!" You better go by bus I make reservation for you. Helemaal prima. Meneer ging reserveren voor een bus van 16.30, het was toen rond een uurtje of 13.00 de reservation was gemaakt en de taxi kon elk moment komen:" 5 minutes please"Anderhalf uur later was de taxi er en werden we naar het indiase'' busstation'' gebracht .Ruim op tijd voor vertrek. Aangezien we nog niet ontbeten hadden gingen we naar het dichtsbijzijnde restaurantje (grootte van onze keuken) Er kwam een ober die geen engels sprak, om een bestelling op te nemen.Hij noemde drie dingen op, aangezien wij geen idee hadden wat wat was kozen we maar random. We kregen een enorme hoeveelheid pittige rijst,een kippenpoot en een reeds gepeld eitje. Argwanend hebben we kip en ei laten liggen, in de hoop geen ziektes op te lopen.
We zaten keurig om half vijf in de bus. Prima busje lekkere stoelen genoeg beenruimte, één probleem: we gingen maar niet weg. Om de zoveel tijd vroegen we hoelaat we zouden vertrekken. En elke keer hetzelfde antwoord wat we al tig keer die dag gehoord hadden:"5 minutes please" We vertrokken om half zes. Nog geen drie minuten onderweg of we stonden alweer stil. Geen bushalte te bekennen, één van de indiers hing uit het gat van de deur om te vragen of er nog mensen naar Puducherry moesten. Niet gek aangezien gosse en ik de enige passagiers waren. Deze stops vonden een aantal keer plaats.Ik dommelde op het geluid van toeterende auto's inslaap.Door het plotseling remmen van de bus schrok ik wakker. Een koe op de weg.Tsja en als je die dood rijdt ben je goed de sjaak. Ik spotte nu ook een tvtje. Er stond een bollywoodfilm aan. Ik begrijp er natuurlijk niets van en ik heb het idee dat het nergens overgaat. Veel dans en veel zang.
Na een busrit van 4 uur waren we dan eindelijk op de plaats van bestemming: Puducherry. Waar we heen gingen geen idee. We zijn maar een stuk gaan lopen totdat we bij een hotel kwamen dat ons wel wat leek.Een echt westers hotel met een heerlijk kamertje. Welteruste